Bir düzen değişirken, kendi tarihinin tüm önemli kırılma anlarına geri döner, telafisini veya sağlamasını yapar. Türkiye son 18 yıldır köklü bir değişimden geçerken hem aslında normalleşti, hem de kendi tarihini bu kural gereğince yeniden yaşadı ve yaşıyor. Bu tekrarlar bazen usandırıcı olsa da sanırım başka bir yol yok. Tarih böyle ilerlemekte.

***

Bugün ülkemize karada ve denizde ikinci Sevr’i dayatmalarının da bu kuralla ilgili olduğunu gözden kaçırmamalıyız. Türkiye kendisini güçlendiren bu değişim, silkelenme sürecinden geçmeseydi şüphesiz yumuşak bir Sevr’e dönüş etabına sokulacaktı. Bunlar bize reform, AB üyeliği süreçleri diye yutturulacak, vatandaş ikna edilmeye çalışılacaktı.

***

Maaşlı bir ajan provokatör değilseniz, bu apaçık tabloyu görmeniz gerekir. Durun bir dakika, o zaman Cumhur İttifakı ve ona müzahir düşünen kurum/kişilerin dışındaki herkese çok ağır bir ithamda bulunmuş olmaz mıyız? Tabii ki böyle kategorik bir düşüncem yok. Bir kısım insan önyargılı ve yüzeysel düşüncelerin neticesinde bu tuzağa düşmekte. Kişisel hırslar, tamahkarlıklar da söz konusu...

***

Asıl nedenin bunlar olmadığını düşünüyorum. Yüz yıllık bir Batı endoktrinasyonundan geçmiş, Doğu ve ülkemiz sefilleri oynarken Batı’nın görkemi altında ezilmiş kesimler için ona karşı çıkmak, farklı bir yol açmak, adeta tanrılara küfür etmek gibi olmaktadır. Batı’ya biat etmek en iyisidir. Onun hakkımızda vereceği karar en doğrusudur. Zaten bu medeniyet karşısında -her açıdan o kadar güçlüdür ki- hiçbir şansımız da yoktur. Maceraya ne gerek vardır.

***

Oysa ben de sevgili dostum Hrant Dink gibi düşünüyorum. Sahte cennetlere kaçmak yerine kendi cehennemimizi cennete çevirmeye adanmalıyız. Yapacak çok işimiz var. Kendimizi kandırmayalım, birçok konuda Batı’dan hâlâ gerideyiz. Ama çok hızlı yol alıyoruz. Komplekslerimizden kurtulup gurur duyacak bir medeniyet yaratmalıyız.