Kültürümüzün dili “erkek” olduğu için, “adam olmak” en üst değer kabul edilir.  “Adamlık” tekmili birden her kemali içerir. “Adam gibi” olmak iyi, düzgün, kusursuz olmak ve yapmaktır. Mesela, basketbolu kadınlar oynasa bile, “adam adama” markaj yapmak zorundadır. Fıkralarda “adamın biri” bir şey yapar hep…
İkinci büyük kategori olarak “erkeklik” gelir. Kadın, “erkek” olmaya özendirilir; ama “adam” olamaz. Kadınlar cesur işlere girişince, “erkek” gibi yaparlar. “Kadın gibi ağlamak” “erkek”lerin zaafıdır. Böylece hem kadını hem ağlamayı aşağılar “erkek”. “Erkek” ağlamayınca, doğrudan ve doğuştan yücelir; Duygudan yoksun kas kütlesi ve beyincik öne çıkar.
Kadın ise, doğumdan sonra, erkek çocuğuyla biraz terfi eder “erkek” mahalline. Erkek ülkeyiz ya! O zaman Türkiye, “she” olamaz, “he” olmalıdır. Kadın eksiktir çünkü. Aristo da böyle diyordu, ama Müslüman değildi nasılsa! Diyordu ki, kadın “eksik (“imperfect”) olan erkektir.” Yani erkek mükemmel oluyor; kadın, o mükemmellikten uzaktır.
Dahası, Tevrat’ın dilinde kadın “yardımcı” eleman, erkekten çıkarılan yan üründür. Cemaatin dilinde “kadın fitne, şer, bela”dır. İslam’ın dilinde bunlar yok tamam. Peki, Müslüman “erkek” hangi “cahiliye” diliyle konuşuyor ki? Kadın kocasının “rıza”sını almadan cennete giremiyorsa, bilmediğimiz bir “erkek cenneti” filan mı var?
Peki, kadın nasıl oluyor da kendine yapılan hakareti içselleştiriyor? Kadın önce “erkek” olmalı, sonra da “adam” belli ki! Bilimle uğraşan kadınlarımız, bilim “adamı” olmanın zorluklarından bahseder. Ama bilim kadınımız akademisyen olmak için “erkek” gibi mücadele etmiştir.
“Erkek gibi kadın” ise, erkeklerin hem korktuğu hem takdir ettiği kadın olur. Erkek için “erkek gibi kadın” erkeğin “karısı” haricinde herkes için takdir konusudur. Kızının erkek gibi olması, “dişli” olması iyidir. Annesinin, babasıyla “erkek” gibi konuşması da öyle. Patronu olan “erkeksi” kadın da “OK”dir hani! Ama karısı haddini bilmelidir. Evli olduğu kadın karısıdır “erkek” olanın; “eş”i değildir.
“Erkek” “karısı” ona “erkek” olduğunu hatırlattıkça erkekçe anlam kazanır. Yani, kadın onun “erkek” olması için eşine annelik ve sevgililik arasında bir yerde durmalıdır. Yani, “erkek” aslında kendi kimliğini kadın üzerinden edinmek için çabalar. Bu çaba “erkek”teki çorak adamlık ne kadar derinse, o kadar dolu sarnıç ister. Çıkrığın kollarında birkaç bilezik yeterlidir.  Sonra, kadın “erkeğini” adam yapmaya çabalarken, artık kendisi “erkek” olur. “Erkek” kafası ancak nişanlıyken “eş” bilir kadını; “tapu mülkiyeti” henüz yoktur. Evlendikten sonra “karı”sı olur; artık kadını “almıştır”.
Hâsılı, kaybedilen kimlikler arasında “erkek” kadından, kadın erkekten uzaklaşır bu sefer. Daha da garip olanı, kadın erkekten çok “erkek gibi kadın”dan korkar. “Erkek gibi kadın”, kadın bedeniyle erkeğin “aklını” birleştirmiştir. Bu nedenle, “kadın gibi kadın”dan daha tehlikelidir. Öte yandan, ”erkek gibi kadın” ne “erkek” ne de “kadın” kimliğini içselleştirmiştir. Kendi içinde, kazandığıyla kaybettiği arasında bir sürgünü yaşar. Ev'de kalmakla ev’li olmak arasındaki farkı anlamaya çalışırken "çıtır"dayan bir “erkek” hayalini, çatırdayan bir birlikteliğe dönüştürmeye başlar.
Ve...
“Erkek” ezelden beri meşru olan hâkimiyetini kadın ve “erkeksi kadın” arasında rekabete açar. Hâkimiyeti kadar hâkimliği de elinde tutar böylece. “Erkek” belki de en büyük becerisini kadınlar arasına “serbest pazar” rekabetine sokup onların savaşını seyretmekte gösterir. Daha da büyük başarı ise, kadınlara “kadın, kadının kurdudur” diye kendini onların diliyle tartışılmaz kılmaktır. “Erkek” kendi sistemini kendine göre kurunca, annesiyle başlayan süreçte kız kardeşine, evlenmeyle başlayan süreçte de “kadın”ına fark atmak isteyecektir. Tersine bir mantıkla da kadın, henüz genç kızken “ağabey” ve diğer erkek kardeşin neden daha “favori” olduğunu anlamadan, evlenir ve “erkeğini” favori kılmanın değerlerini yaşamak ister.  
Öte yandan, işyerinde ya da toplumsal hayatın başka alanlarında “kadın”sal bir konuma düşmek korkusu yaşarken, kadınların bu anlamda kimlik sorunları yoktur. “Erkek” aslında kadından korkan varlıktır. Korkularını içinde yaşadıkça kendini “erkek”leştirir. Kadın ona kimliğindeki zayıflıkları hatırlattıkça, erkek kadının “zayıf” olduğunu ifade ederek rahatlar. “Erkek”liğe adım attıktan sonra sokulduğu süreçte “erkek” diğer “erkekle” rekabetin korkusunu yaşarken, kadını kendine onur ödülü olarak görmeye başlar.
Erkek “rüştünü” ancak kadınla ispat ettikçe diğer “erkeğe” fark atmanın gururunu yaşar. Küçüklükten büyüklüğe adım atarken “adam” olmak uyarıları çalınır kulağımıza. Bu alan sadece erkek çocuklara özgü gelişir. “Bizim oğlan” büyür, “erkek” olur. “Bizim kız” büyür, ama “kadın” olmaz; “bayan” olur. “Adam” olmak zaten kimliğin üstü olduğu için cinsellikten arınmış bir "kâmil" insan kategorisi oluştururken, “erkek” hâlâ “erkek” kalmaya devam eder.  
O nedenle, “kadın” deyince “adam” olmayan algılar girerler devreye. Kadınlık, bilinçaltında cinselliktir çünkü. “Dam” olmakla sınırlı bir alanda yapılan tango ise, kadının “adam” ararken “erkekle” buluştuğu varlık alanı olarak kalır. “Kadın”ı “Hatun” bildiği noktada erkek adamlığa adım atmıştır. Annesinin “erkek” olarak emanet aldığı insanı kadın “adam” büyütüp adam edecektir. Doğal olandan medeni olana geçiş böyle süreçtir çünkü tarih ve medeniyet kadınla başlamıştır. Kadının aile kurmakla başlayan, hatta öncesinde bulunduğu her yeri kendince şekillendirme isteği ve gücüyle başlayan medeniyet inşasındaki rolü ve erkeğin kendini ispat etmek korkusu bittiği aşamada daha mutlu insan toplumları ortaya çıkacaktır.
Ali Bulaç ihtimal cennetliktir, ama cennette “Huri”lerle de sıkıntısı olacağı açıktır. Belki geç olacak, ama İbn Arabî’nin “eril” ve “dişil” kategorilerini okuması, biraz İsrail’den olduğu kadar İsrailiyat’tan da uzaklaşmasını tavsiye ederim. Ha bir de Dövüş Kulübü filmini izlerken bir biberon dolusu sütü varsa torunu, yoksa bir yakınının bebeğine içirirken uyumasıdır. Sonrasında Ashab-ı Kehf’in geçirdiği değişim sürecini yaşayacağı ümit ediyor, “laikçiler”in benzeri, ama tersinden bir sarıklı “big brother” modeliyle bizzat ama gafilen “Allah’ın sopasıyla” kadını ya da “bayanı” dövmekten vazgeçmesini salık veriyoruz. İslamcılık’ın İslam’a evrilmesiyle kemalatı tamam olacaktır.
Şey, en azından “Şeyhü-l Ekber” öyle diyor.